Otuz yıl sonra gördüm, çocukluk evimizi

Sanırdım giderecek, büyük özlemimizi

Köyümü görmek için, çabalarım pek çoktu

Ancak çok değişmişti, hiçbir hatıra yoktu

Sanki gittim yabancı, hiç bilmediğim yere

Evler de benziyordu, maket gibi evlere

Altında oynadığım ceviz ağaçları nerede

Etrafta göremedim, yeller esti yerinde

Bazı evler yıkılmış, enkazı bile yoktu

Kalanlarsa çok sessiz, mezar kadar soğuktu

İlkokula varınca, döndüm baktım o yöne

Bilgi deposu o yer, dönüşmüş viraneye

Yanında duran cami, yürekler acısıydı

Hazin görünüşüyle, kalplerde bir sızıydı

Kurumuştu zamanla, köyümün başpınarı

O koca havuz boştu, yok olmuştu suları

Kırık dallar her yerde, bahçeler kurumuştu

Bakakaldım hüsranla, sanki dünya durmuştu

Şarap fabrikasından, hiçbir eser kalmamış

Fabrikanın üstüne mantar gibi ev kalkmış

Karşıdaki bahçenin haline ne demeli

O kupkuru bahçeyi nasıl ıslah etmeli

Fahri Dayı motoru her gün çalıştırırdı

‘O’ elma bahçesinden, geçimini sağlardı

Vefat etti çok önce, yaşasaydı ne derdi

Bu hazin görüntüyle, yüreğine inerdi

Kısaca her yanıyla, hayalet bir köy oldu

Anılarımın yeri, içime bir dert oldu

Baf’ın Arodez köyü şiirde anlattığım

Bitmez onun hakkında, mısralara yazdığım